Filmrecensie: Rien à déclarer
De
Frans-Belgische filmkomedie Rien àdéclarer uit het jaar 2010 werd in Frankrijk een groot bioscoopsucces. De
film lokte tien miljoen toeschouwers naar de bioscopen en maakte 67 miljoen
euro omzet. De regisseur en schrijver Dany Boon, die al bekend was door zijn
andere succesvolle film Bienvenue chez
les Ch’tis, speelt mee in zijn eigen film en is meteen als Franse douanier
een van de twee protagonisten. Boon kiest naast de tweede protagonist BenoitPoelvoorde die de Belgische douanier speelt ook voor andere bekende uit ons
land zoals François Damiens.
Zoals je
van komedies zou verwachten komen er veel mopjes en grappen in voor, maar
jammer genoeg is dat tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend. Er is een enorm
groot aanbod van zogezegde komedies die grappig zouden zijn, maar helaas word
men vake en vaker teleurgesteld… Maar toen ik Rien à déclarer in de cinema ben gaan kijken kreeg ik buikpijn van
zo veel te lachen! Onder andere omdat de regisseur een perfecte combinatie
creëert: een zelfzekere en patriottistische Belg die met een rustige,
goedhartige Fransman op stap moet gaan.
Tegenover
zijn prestatie in Bienvenue chez lesCh’tis vind ik dat Boon in deze film vooruitgang heeft gemaakt, de wijsheid
komt met de jaren. Een betere rolverdeling was iets wat ik ook apprecieerde.
Door het feit dat de aardige Boon een angstige Fransman speelde, kwam hij veel
beter over dan in zijn vorige film. Ook Poelvoorde kreeg een rol die goed bij
hem past. Hij is van nature een enthousiaste mens en brengt deze
karaktereigenschap ook in de film tot uiting, wat ervoor zorgt dat Poelvoorde
zichzelf kan blijven en de prestatie des te beter is.
Het op een waargebeurd
verhaal gebaseerde scenario, namelijk het leven van douaniers aan de grenzen,
is dankzij een paar aanpassingen van de regisseur een stuk aantrekkelijker gemaakt.
Er komt een Romeo-Julia liefdesverhaal in voor tussen de zus van de Belgische
douanier en de Franse douanier. Dat de twee super vrienden nu ook nog samen moeten
werken maakt het verhaal af.
Het is leuk
te zien hoe “het goede” en “het kwade” elkaar tegenkomen in dit verhaal. Het
wordt nooit saai door gebeurtenissen zo grappig te maken. Ook al zie je de film
voor de tiende keer, je blijft nieuwe subtiele moppen ontdekken of je lach je
gewoon kapot aan dezelfde grappen. Als er hiervan een vervolg uitkomt, twijfel
niet! Het is een bioscoop ticketje waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten